Στις 17/4 κατατέθηκε σε δημόσια
διαβούλευση μεταξύ άλλων, το σχέδιο νόμου του Υπουργείου Οικονομικών
«Οριοθέτηση, διαχείριση και προστασία αιγιαλού και παραλίας». Οι
αντιδράσεις ήταν και είναι τόσο μεγάλες που για την ώρα κερδήθηκε η
παράταση της δημόσιας διαβούλευσης. Οι αντιδράσεις επισημαίνουν με τον
τρόπο τους ότι το συγκεκριμένο ν/σ σχεδόν σηματοδοτεί αλλαγή
παραδείγματος στον τρόπο διαχείρισης της δημόσιας γης και του
περιβάλλοντος. Και σωστά. Ταυτόχρονα όμως, μπορεί να ιδωθεί και ως άλλο
ένα σκαλοπάτι, μεγάλο ίσως, αλλά σκαλοπάτι, σε μια συνεκτική κλιμάκωση
μιας πολιτικής (που στις μέρες μας περιγράφεται ως το «νεοφιλελεύθερο
υπόδειγμα»). Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή.
Το Δημόσιο κι η περιουσία του
Διακρίνει κανείς αν το σκεφτεί, μεγάλη
συνοχή και στέρεες παραδόσεις σε ό,τι αφορά την σχέση του Δημόσιου με
την ακίνητη περιουσία του. Από τη μια η πολιτική παράδοση ανοχής εκ
μέρους του Δημοσίου των καταπατήσεων και των αυθαιρεσιών στην
«περιουσία» του (ιδιαίτερα δε από «ισχυρούς», όπως μεγάλοι
επιχειρηματίες, πολιτικά τζάκια και Εκκλησία), από την άλλη η νομοθετική
παράδοση σταδιακής διάλυσης του καθεστώτος προστασίας των πιο κρίσιμων